Mały sympatyczny Włoch – historia Fiata 500

Jest takie auto, które jak mało które łączy tradycję i nowoczesność.

            W roku 2007 na motoryzacyjnym salonie w Genewie zaprezentowano światu nową wersję Fiata 500. Swoim charakterem i stylistyką bezpośrednio nawiązuje do słynnego protoplasty jakim jest malutki Fiat 500, którego produkcję rozpoczęto w 1957. Ta historia trwająca już kilkadziesiąt lat to nie tylko sentymentalna podróż, ale i obraz tego, jak klasyka łączy się z nowoczesnością. Ukazuje również jak zmienia się podejście do samochodu i jak zmienił się świat przez ostatnie ponad pół wieku.

            Kilka lat po wojnie Włochy są u początku budowy nowej republiki. W kraju panuje bieda. Każdego dnia rzesze osób jadą do pracy zatłoczoną komunikacją publiczną. Samochód to przywilej bogatej części społeczeństwa, a i skuter niejednokrotnie jest odległym celem. Tym potrzebom postanawia zaradzić Fiat, produkując niewielki samochodzik, który cenowo staje się dostępny dla znacznej części społeczeństwa. Normalni ludzie wreszcie mogą jeździć własnym autem zyskując nieznaną im wcześniej niezależność.

            Zaletą była prostota i łatwość w utrzymaniu. By oszczędzić na kosztach produkcji Fiat 500 miał nieotwieralne boczne szyby. Oferował za to odsuwany, panoramiczny dach. Takie rozwiązanie dziś uważane jest za ekstrawagancję i przywilej lepszych modeli aut. Maluszek mimo nieskomplikowanego charakteru okazał się bardzo uniwersalny. Można było nim pojechać do pracy, na zakupy, do rodziny czy na randkę. W dzisiejszych czasach, gdy producenci zalewają nas coraz wymyślniejszymi urozmaiceniami i dodatkami technicznymi, nasz mały bohater jest znakiem tego, że do szczęścia tak naprawdę nie potrzebujemy super fury z milionem opcji wyposażenia.

            Fiat 500 stał się we Włoszech, ale i całym motoryzacyjnym świecie prawdziwą legendą.  Choć później powstawały kolejne, lepsze modele, to właśnie ten mały, nieco śmieszny samochodzik najbardziej utkwił w zbiorowej pamięci. Dzisiejsza 500-tka to jednak samochód, któremu przyświecają nieco inne cele. To obraz tego, jak przez ponad 50 lat zmieniły się motoryzacyjne trendy i sposób postrzegania samochodu. Mobilność i indywidualizm jakie dawał stary Fiat to dzisiaj rzecz, przynajmniej w Europie i Ameryce Północnej, powszednia. Oczekiwania się zmieniają, a prostota jaką oferowała pierwsza wersja dzisiaj nikogo już by nie usatysfakcjonowała. Stara 500-tka niejednokrotnie służyła jako auto rodzinne. Dzisiejsza to czasem po prostu drugie auto w domu, często będące własnością bogatszej młodzieży.

            Współczesny maluch jest wyraźnie większy od swego zacnego poprzednika.  Pojemność silnika waha się od 0.9 do 1,4 cm3. Wybierać możemy pomiędzy standardową wersją, a sportowym Abarthem czy nawet wersją 500L, która jest małym minivanem, będącym już w zasadzie innym samochodem. Mało kto wie, że powstała również wersja całkowicie elektryczna, przeznaczona na sprzedaż jedynie w Kalifornii.

Bazę dla tego modelu stanowił Fiat Panda. W związku z tym wiele elementów i podzespołów pozostaje wspólnych dla obydwu samochodów. Choć wizualnie może się wydawać, ze jest inaczej, to Panda i 500 są w zasadzie tych samych rozmiarów. Wizerunek Pandy to nieduże auto rodzinne, jednak to drugie auto zdecydowanie nim nie jest i nie próbuje udawać, że jest inaczej.

            Myślę sobie, że to dobrze iż w motoryzacji pamięta się o tym co dobre i kultywuje wspaniałą tradycję Fiata 500. W tym przypadku odrobina sentymentu wyszła na dobre. Jednakże trochę szkoda, że w dobie wszechobecnej elektroniki trudno o dobry, prosty i służący przez wiele lat samochód na którego zakup prosto z salonu mógłby sobie pozwolić niemal każdy. Nie wiem jak wygląda to w innych krajach, ale u nas w Polsce zakup pojazdu prosto z salonu to dla bardzo dużej części społeczeństwa wydatek, na który nie mogą sobie pozwolić. Pomimo tego, że nowy Fiat 500 to auto o nieco innej filozofii cieszy, że taka konstrukcja łącząca tradycję i nowoczesność widnieje w panteonie włoskiej motoryzacji.