Niewinna dziewczynka. Test Peugeot 206.

Byliśmy nad morzem, gdy w ręce mojego Taty trafił prospekt debiutującego Peugeota 206. Jego premiera wzbudzała sporo emocji – stanowił bowiem kamień milowy wobec swojego poprzednika, słynnej 205, która dosłownie ocaliła spółkę PSA (niestety, Talbot nie przetrwał ówczesnego kryzysu; pozostały właśnie Peugeot i Citroen). Był zupełnie nowym reprezentantem segmentu B. Zapowiadał odejście od kanciastych pudełek na rzecz delikatnie poprowadzonych lini nadwozia.

Ale byłem wtedy za smarkaty, żeby cokolwiek rozumieć. Chodziłem na stojąco pod stołem, podczas gdy francuski producent wyznaczał nowe trendy; i nie miało prawa przejść mi przez myśl, że piętnaście lat później stanę się właścicielem 206 z początków jej produkcji…

To mój pierwszy samochód i z pewnością zawsze będzie zajmował zaszczytne miejsce i w moim sercu, i w mojej pamięci. Mimo to oceniam go obiektywnie – służy mi zbyt długo, by emocje związane z posiadaniem “ciasnych, ale własnych” czterech kółek brały górę.

Mój egzemplarz pochodzi z roku 1998. Został sprzedany w niemieckim salonie w styczniu 1999 i aż do bieżącego roku był serwisowany. Każdy, kto miał okazję być właścicielem takiego auta, od razu mnie zrozumie – pomimo niemal 279 000 km na liczniku przebiegu samochód pozostaje w znakomitej kondycji. To dowód na to, że nawet “francuzy” potrafią bezawaryjnie służyć swoim właścicielom, pod warunkiem, że należycie się o nie zadba. Niestety, jego żywot w Polsce może malować się w nieco bardziej pesymistycznych barwach.

Pod maską “dwieście szóstki” pracuje druga, pod względem objętości skokowej i mocy, jednostka napędowa – 1,6-litrowy silnik benzynowy, generujący początkowo 65 kW (ok. 88 KM), a ostatecznie – 110 koni mechanicznych. Już w chwili zakupu wspomniane 88 “kucy” robiło na mnie wrażenie. Jasne, że w porównaniu z hot hatchami to niewiele, ale przecież nawet współcześni przedstawiciele tego segmentu dysponują podobną mocą, a niekiedy nawet mniejszą. Oczywiście, spektrum silników, z którymi dostępny był ten model zaczynało się już od pojemności 1,1-, a kończyło na 2-litrach (S16), więc potencjalnemu nabywcy pozostawiono szeroki wachlarz wyboru.

To dość rasowy motor… nie chcecie wierzyć? Poddajecie to w zwątpienie? I słusznie – trudno uwierzyć komuś, kto czterocylindrowy silniczek uważa za “rasowy”. Rzecz w tym, że w połączeniu z niską masą auta i skrzynią o stosunkowo krótkich przełożeniach 1600 centymetrów sześciennych robi wrażenie – samochód z niezwykłą łatwością, wręcz ze sportową gracją wkręca się na obroty; w trasie wskazówka obrotomierza docierała do czerwonego pola (powyżej 7000 obr./min.), a spod maski dobiegał przyjemny warkot. Chcę przez to powiedzieć, że zakres użytecznych obrotów możemy uznać za imponujący.

Niestety, takie obchodzenie się z 1,6-litrowym i ośmiozawarowym “benzyniakiem” odbija się na jego spalaniu – bez problemu przekroczy 9 litrów. A wtedy na stacji benzynowej aż łza się w oku kręci, gdy patrzymy na znikającą w czeluściach wlewu bezołowiówkę… i cenę, którą przyjdzie nam za nią zapłacić. Coś za coś.

Sporo osób narzeka na układ przeniesienia napędu w tym konkretnym modelu. Trudno byłoby zaprzeczyć stwierdzeniu, że w historii motoryzacji powstawały doskonalsze  przekładnie manualne. Zacznijmy od spraw najprostszych – drążek skrzyni nieustannie drży, dlatego szczególnie odradza się trzymanie na nim dłoni podczas jazdy. To typowa przypadłość 206. Poza tym, mimo dość mocnego silnika inżynierowie oddali do naszego użytku przekładnię o krótkich przełożeniach – przy prędkości 90 km/h obrotomierz wskazuje równe 3000 obr. Mogło być lepiej. To z pewnością nie jest auto długodystansowe.

Narzekamy również na wyjątkowo niesubtelny drugi bieg. Podczas gdy pozostałe wchodzą bez problemu i wprawiony użytkownik będzie mógł poczuć się niczym na trasie rajdu, to jedno jedyne przełożenie wywoła grymas na twarzy kierowcy. Zalecam stosowanie międzygazu (jak w motocyklu), wtedy zniwelujemy efekt szarpnięcia.

206 były dostępne w kilku wersjach nadwoziowych – począwszy od 2- lub 3-drzwiowego hatchbacka, przez kombi aż po coupe-cabrio (CC). Dla osoby podróżującej z reguły samotnie i ceniącej skromnośc odmiana hatchback nada się w sam raz – radzę jednak szukać wersji z dwiema parami drzwi. Choć wydają się, przepraszam, toporniejsze, są dużo bardziej praktyczne – tym bardziej, że system składania przednich foteli ogranicza się do możliwości pochylenia ich oparć oraz przesuwania siedzisk w płaszczyźnie poziomej. To szczegóły, które wpływają na jakość eksploatacji każdego samochodu.

Jak przystało na auto pięcioosobowe, projektanci musieli zachować co najmniej pozory – kiedy patrzy się na tylną kanapę, można ulec złudnemu wrażeniu, że podróżowanie na tylnym rzędzie siedzeń nie może należeć do specjalnie uciążliwych. Wtedy należy zaprosić czterech przyjaciół i zająć wszystkie miejsca w aucie, po czym ruszyć w trasę… Nie zmęczyie się bardziej niż w innych pięcioosobowych auta segmentu B – ba! nie będziecie chcieli z “dwieście szóstki” wysiąść – samo spojrzenie w stronę wąskiego przejścia zmusi was do płaczu. Jednakże faktycznie nie powinniśmy narzekać na brak komfortu – francuskie samochody słyną ze swojej “miękkości”, a 206 nie jest w tej kwestii wyjątkiem. Niekiedy wygina się aż za bardzo – i tu znów na myśl nasuwa się swoisty paradoks: po co tworzyć mocnego hatchbacka, skoro łączy się go z niesportową skrzynią i zawieszeniem pasującym co najmniej do segmentu wyżej? W ten sposób oddaje się w ręce nabywcy całkiem szybki samochód, który swoją specyfiką częściowo uniemożliwia z b y t dynamiczną jazdę.

“Nie mówcie mi o usterkach”, chciałoby się powiedzieć. Trzeba zjeść na czymś zęby, aby odpowiedzieć na pytanie, co psuje się najbardziej – elektronika, jednostka napędowa, układ przeniesienia napędu et cetera… Jak przystało na “francuza” z krwi i kości, 206 drogą dziedziczenia nabyło pewne charakterystyczne wady – żadnego posiadacza nie dziwią małe elektroniczne usterki, w gruncie rzeczy pozbawione większego znaczenia. Zawieszają się przerywacze kierunkowskazów, a przy awarii alternatora – wiem z autopsji – kontrolka akumulatora świeci się wtedy, gdy w układzie… jest zasilanie. A kiedy gaśnie, oznacza to, że go nie ma. Coś tu jest na opak. Przynajmniej w przypadku mojej “dwieście szóstki”.

Poza elektroniką, dość podatne na uszkodzenia jest zawieszenie – ale czy to w ogóle kogoś dziwi?… Francuzi mają lepsze drogi, podobnie jak Niemcy czy Hiszpanie, którzy polubili Peugeoty. I choć samochód jest na tyle wygodny, że stosunkowo skutecznie tłumi wszelkie nierówności, przestrzegam przed zbyt surowym traktowaniem tego auta. Jak mawiają ci, którzy tej francuskich aut nie lubią, “z PSA obchodź się czule”.

… a PSA się odwdzięczy.